مجتبی نیک اقبال: مانور دولت روی قراردادهای خرید هواپیما از بوئینگ و ایرباس، شاید یکی از هوشمندانه‌ترین کارهای دولت در سه سال گذشته باشد. دولت حسن روحانی که به کوچک‌ترین اتفاقات پس از برجام وجهه و بُعد تاریخی می‌دهد، روی امضای قرارداد با بوئینگ و به ویژه ایرباس نیز حساب ویژه‌ای باز کرده است تا برگ برنده‌ای در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده داشته باشد. سرانجام پس ماه‌ها کش‌وقوس ایران ایر با شرکت ایرباس قرارداد خرید 100 فروند هواپیما را به امضا رساند و متعاقب آن نیز دولت از همه توان دستگاه رسانه‌ای و تبلیغاتی خود برای پر رنگ جلوه دادن این اتفاق استفاده کرد. اگرچه خرید هواپیما و نوسازی ناوگان هوایی ایران از واردات سنگ‌پا و دست بیل‌هایی در دولت قبل، مهم‌تر است، نباید فراموش کرد که نشاندن یک فروند هواپیمای ایرباس کوچک به زمین در مقابل امتیازات بزرگی که در توافق هسته‌ای به کشورهای غربی داده‌ایم، گام چندان بزرگی به حساب نمی‌آید. در آخرین روز هفته گذشته، لحظه‌ای که نخستین هواپیمای جدید ایران ایر پس از سال‌ها وارد ایران شد عده‌ای نزدیک جاده فرودگاه مهرآباد تجمع کرده بودند و در زمان فرود این هواپیما به جشن و پای‌کوبی پرداختند. فیلم این اتفاق به شدت من را در فکر فرو برد که اکنون این تک هواپیما چه دردی را از هزاران درد کشور دوا می‌کند؟ از سوی دیگر در فیلم‌ها سطح انتظار مردمی را دیدم که روزی فکر می‌کردند با توافق هسته‌ای همه مشکلاتشان حل می‌شود؛ اما با کمی تامل در این فیلم‌ها می‌توان دید که چگونه مردم به مرور زمان قبول کردند که نتیجه توافق هسته‌ای حتی اگر خرید یک فروند هواپیما هم باشد قابل قبول است.