چه میتوان گفت از این همه غم. آیا واژهها میتوانند این تراژدی تاریخی را توصیف کنند؟! آنها ناباورانه پر پر شدند و حالا اشکهای ما چه بیحاصل جاری میشوند...
چه کردیم با خودمان! یکی نیست در این وادی نفرین شده سیلی سختی به گوشمان بنوازد؟
عجب پائیز و زمستان سیاهی...
به یاد قربانیان بوئینگ 737 و ...
به خودتان قول دهید که از حرف و کار دیگران ناراحت نشوید. ذات بشر را نمیتوان تغییر داد. اگر همه ما توقع و انتظارمان را از دیگران کمتر کنیم، در آن صورت هیچ جایی برای ناراحتی از رفتار و گفتار دیگران باقی نمیماند. بیایید آدمها را زیاد جدی نگیریم؛ آنها در عصر کنونی متزلزلتر از هر زمان دیگری هستند. امروز یک چیز میگویند، فردا کار دیگری می کنند! به آنها تکیه نکنیم تا پشتمان خالی نشود. به آنها دل نبندیم تا توی دلمان را خالی نکنند. آرام باشیم، دور بایستیم و به همه تحلیلها و تفسیرها لبخند بزنیم.