دیشب دونالد ترامپ در توئیتی اعلام کرد «جنگ دو کره به پایان رسید.» شاید بهتر بود مینوشت کُره شمالی صلح را انتخاب کرد؛ کرهای که از سال 1953 میلادی در انزوا به سر میبرد؛ اما با تدبیر رهبر جوانش توانست مسیر تاریخ را تغییر دهد و وارد روند صلح شود.
«کیم جونگ اون» و «مون جائه این» دیروز (27 آوریل) برای نخستین بار در مدار 38 درجه شمالی دیدار کردند؛ جایی که در سپتامبر 1945 به عنوان مرز دو کره انتخاب شده بود. در آن زمان پیونگیانگ به دامان شوروی افتاد و آمریکا هم سرمست از اینکه بر سئول تسلط یافته است. حالا 68 سال از آن توطئه بزرگ گذشته و رهبران دو کره در همان نقطه مرزی یکدیگر را در آغوش گرفتند؛ رخ دادی تاریخی که غولهای رسانهای جهان از جمله رویترز، آسوشیتدپرس، ان اچ کی و فرانس پرس آن را پوشش دادند.
همه میدانند نقش ایالاتمتحده و توپوتشرهای ترامپ تا چه اندازه در نرم شدن کیم تاثیر گذار بوده است. هیچکس باور نمیکرد «راکت منِ» شبهجزیره کره روزی سر میز مذاکره بنشیند و با رئیس سازمان سیا گفتوگو کند. با قاطعیت میتوان گفت تاکنون هیچ کشوری به اندازه کره شمالی آمریکا و متحدانش را به چالش نکشیده است. پیونگیانگ با اعتمادبهنفس بالایی که از بمبهای اتمیاش میگرفت، آمریکا را تهدید به نابودی میکرد و از طرفی مردمش به دلیل سوءتغذیه تلف میشدند.
برای اینکه تصور بهتری از این مسئله داشته باشیم باید به یاد بیاوریم که مردم کره جنوبی چگونه بطریهای پر از برنج را برای مردم کره شمالی به دریا پرتاب میکردند. این اواخر اما عرصه برای کیم تنگتر از هر زمان دیگری شده بود؛ چراکه ترامپ ناگوارترین تحریمها را با لحنی خشن توأم ساخت تا توی دل رهبر جوان کره را خالی کند. واژه «ناگوار» را به این دلیل به کار میبرم که تحریمهای اخیر ایالاتمتحده بهاندازهای تاثیرگذار بودند که پیونگیانگ نتوانست آن را هضم کند.
جرج دبلیو بوش، رئیسجمهور پیشین آمریکا در سال 2003 در کنگره این کشور، کره شمالی را یکی از سه کشورهایی برشمرده بود که محور شرارت را تشکیل میدهند؛ ولی حالا به نظر میرسد سران ارشد کره شمالی با تمام وجود به این درک رسیدهاند که جهان جای دیگری شده و اندیشه نظامیگری توأم با تهدید دیگران چیزی جز انزوا و فلاکت اقتصادی در پی ندارد. آنها با همین درک، پیونگیانگ را از سقوط حتمی نجات دادند و در مدار 38 درجه، صلح را بهجای جنگ با سئول انتخاب کردند.