ما زمانی یکی از قطبهای نساجی جهان بودیم؛ اما دلارهای نفتی که اغلب بخشهای مولد اقتصادی کشور را از بین برده است، به صنعت نساجی هم رحمی نکرد و مانند هیولایی کارخانههای تولیدی پارچه و نخ را از بین برد. ما به جای اینکه درآمدهای نفتی را صرف تقویت پایههای این صنعت مادر کنیم، به واردات گسترده پارچه از چین و ترکیه اختصاص دادیم و نساجی را به اوضاع وخیم کنونی رساندیم.
همه آن چیزی که برای تولید مرغوبترین پارچهها نیاز است، در ایران وجود دارد؛ از نیروی متخصص گرفته تا مواد اولیه و ماشینهای پیشرفته. ولی چیزی که برای رقابت با دیگر کشورها از آن محروم هستیم، عقلانیت است. وقتی بهرهوری در تولید پائین آمد ما به عقلانیت بیتوجه بودیم، وقتی درآمدهای نفتی بهشدت افزایش یافت، آن را صرف واردات نخ و پارچههایی کردیم که در ایران در حال تولید بود. این مسئله یعنی ما بازهم عقلانیت را فراموش کرده بودیم.
بگذارید بخش تولید و بهویژه صنعت نساجی دوباره نفس بکشد و آن هزاران نفری را که اخراج کرده است دوباره به سرکار بازگرداند. دولت اگر دلسوز تولید است باید، در نظام مالیاتی خود تجدیدنظر کند و فشارها را کاهش دهد. ایران در شاخص قیمت تولیدکننده یا PPI جایگاه خوبی ندارد؛ این یعنی قیمت تمامشده کالاها بالا است؛ بنابراین دولت باید این مسئله را حل کند و کمک کند بهرهوری در صنعت نساجی افزایش یابد. فعالان صنعت نساجی قطعاً چیز زیادی از دولت نمیخواهند. همینکه اندکی از فشارهای مالیاتی کاسته شود و واردات بیرویه پارچه و نخ کنترل شوند برای آنها کافی است.
منبع: روزنامه زاینده رود
۱۵ فروردین ۱۳۹۷