عمق غمگینی جامعه ام را از خندیدن به عروسک «جناب خان» با آن صدای نکره اش درک کردم. جامعه ای که حتی برای باخت تیم ملی فوتبالش در جام جهانی به خیابان ها ریخت و خوشحالی کرد. جامعه ای را که به هر دلیل و با هر بهانه سطحی ای خوشحالیِ بی حد و حصر می کند نمی پسندم. گویی در این سرزمین قحطی خوشحالی آمده ست.
به قول فاضل نظری:
هنوز غصه خود را به خنده پنهان کن
بخند! گرچه تو با خنده هم غم انگیزی
بیت زیبایی هست.
سپاسگزارم از نظرت
من اینطور فکر نمی کنم.
همه جای دنیا بعد از پیروزی تیم های ملی کشورشون توی خیابون خوشحالی میکنن.منحصر به ایران نیست.
شادی کردن به شخصیت و ذات آدما برمیگرده.
نه به ملیت و محل زندگی.
به نظرم مردم ما هم در حد معقول و مثل بقیه شاد هستن.
ای کاش پس از «برد» تیم کشورمون خوشحالی می کردیم؛ نه پس از «باخت» به بوسنی.
سپاسگزارم از نظرت